عاشق آنست که شب تا به سحر می‌سوزد            فـارغ از گـفـتـن امـا و اگـر مـی‌سـوزد
بهر خالص شدنش همچو شرر می‌سوزد            این چـنین از قِـبَلِ یـار جگـر می‌سوزد

ما هـمه سـوخـتگـان رخ دلبـر هـستـیـم
ما همه عاشق و دلبـستۀ حـیدر هـستـیم

باز خورشید زِ چشمانِ تو رو می‌گیرد            صاحب میکـده این بار، سبـو می‌گـیرد
چـشمه از بوسۀ لب هات، وضو می‌گیرد            کار عشق است که از بغض، گلو می‌گیرد

آنقـدر مـدح کـنم تا که شوم مـدهـوشت
کی تمنا کـنم از وصل، به جز آغوشت

کعبه بشکافـته و چـشمۀ حق می‌جـوشد            خاک در سجـدۀ تو جـامۀ زر می‌پـوشد
میـثم از جـام ولا شهـدِ رطب می‌نـوشد            جانِ من، بهـرِ رهـایی ز تـنم می‌کوشد

تا رسـانـد به حـریـم تو شـهـا، فـریـادم
من‌، از آن روز که در بنـد تـوأم آزادم

که خدا خواست تو هر آینه دلبـر باشی            سرورِ هر دو جهان را تو برادر باشی
شأنت آنَـست، که هـمتـای پیـمـبر باشی            شهر علمی‌ست پیمبر، تو بر آن در باشی

آنکـه با دست خـداونـد، ترحـم می‌کـرد
با نبی در شب معـراج، تـکـلـم می‌کرد

مـرتضائی و تو هر آینـه حـیدر هـستی            لشکـری فـخـر کـند فـاتح خـیبر هـستی
چون به هنگام خطر شیر دلاور هستی            احمد آسوده بُود تا که تو لشکـر هستی

احـمد از دیدن روی تو شَعَـف می‌گیرد
بوسه را بین دو ابروت، هدف می‌گیرد

گر نـبی بود سبب بهر خلقـت الأفـلاک            عـلّت خـلقت احـمد که بُوَد در لـولاک!
تو هـمانی که فـرا تر شده‌ای از ادراک            بوترابی و پدر! دست بِکِش بر این خاک

تا که از خاک درت دُرّ نجف سازم من
عالمی را به تماشای تو صف سازم من